Zoals ik eerder op deze site schreef, ben ik fan van Marcel van Roosmalen. Om hieraan actief vorm te geven, wilde ik een keer op ‘mini-reportage’. Voor mensen die niet van Marcel van Roosmalen houden, maar toch verder willen lezen, leg ik uit wat een mini-reportage is.
Een mini-reportage bestaat uit ongeveer tien door de verslaggever met zijn telefoon genomen foto’s, waar diezelfde verslaggever vervolgens taal bij produceert. Marcel doet dit mondeling in een talkshow waar hij wekelijks aanschuift, ik doe het hier in geschreven vorm.
Het onderwerp van mijn mini-reportage is het zomerfestival ‘Hof der Zotheid’, dat afgelopen zaterdag georganiseerd werd op de creatieve broedplaats ‘Hof van Cartesius’ aan de Utrechtse Vlampijpstraat. Ik ging erheen met mijn vriendin.
Toen we het festivalterrein betraden, speelde er een soort fanfare-band naast het hoofdpodium. Om de mini-reportage ordentelijk te beginnen, wilde ik een foto van de muzikanten maken, waaronder ik dan later zou schrijven welk gevoel het koperen getoeter bij me opriep.
Hierin verschilt de mini-reportage van de klassieke reportage zoals die op de School voor Journalistiek wordt onderwezen. Bij de klassieke variant werk je vanuit een zogenaamde ‘dominante indruk’, bijvoorbeeld ‘intimiderende sfeer in treincoupé vol doorgesnoven hooligans’, dit schets je vervolgens middels veelzeggende details.
Voor de mini-reportage verlies je jezelf in min of meer toevallige momenten, zo doet Marcel het tenminste in de talkshow, hij is alleen nooit heel lang aan het woord voordat zijn eerste foto wordt getoond, ergens gaat er iets mis, het is mijn onervarenheid met het genre, gekoppeld aan een warrige entree, nog even geduld.
De zon scheen voor het eerst deze dag, ik had al een week geen alcohol gedronken, mijn vriendin kreeg direct na binnenkomst van iemand een biertje, ik wilde er ook een, die fanfare-foto kon een minuut wachten, maar zo eenvoudig bleek het bestellen van drank niet.
Poging één liep stuk op het feit dat ik geen muntjes had, kan gebeuren, ik naar de muntverkoop, muntjes gekocht, terug naar de bar, poging twee, wederom een ‘nee’ vanwege het ontbreken van een glas-munt, ik weer in de rij voor de muntverkoop, ‘glasmuntjes moet je bij de ingang halen’, zei het meisje toen ik aan de beurt was.
Kortom, de fanfare had zijn laatste noot geblazen voordat ik mijn bier had, eigen schuld, moet je maar geen alcoholist zijn, het zijn oudtestamentische tijden, landlopers en kunstenaars gaan sowieso kapot, met journalisten die hun eigen kleine pleziertjes boven het werk stellen loopt het waarschijnlijk ook verkeerd af.
Snel een eerste foto:
Het is de band Onkruid, die melancholische Nederlandstalige teksten over opgeruimde synthesizerklanken de wereld in pompt. ‘De liefdesbaby van Spinvis en de Vengaboys’, omschrijven ze zichzelf op hun website. Onkruid is fantastisch, vooral vanwege de heupwiegende zanger met Freddy Mercury-snor en glitters op zijn gezicht.
Foto 2, wat kinderen die hun handen in de uitlaat van een rookmachine stoppen, geen idee of dat gevaarlijk is, de kinderen overleefden het festival in ieder geval.
De derde plaat schoot ik in een van de ateliers op het Hof van Cartesius. Deze aardige mevrouw, die eigenlijk goudsmid is, maakt sieraden van hout. ‘Houtsmid’ noemt ze zichzelf, mijn vriendin kocht oorbellen, ik beloofde reclame te maken maar raakte het kaartje met de bedrijfsnaam kwijt.
Op foto vier knutselen mensen:
Dit is backstage:
Hier treedt een man op met zijn rug naar het publiek:
Hier waren kinderen niet welkom:
Van de laatste twee foto’s wist ik de volgende dag niet meer waarom ik ze had geschoten, ik denk dat ik mezelf wilde vertellen dat men eerst moet eten wanneer men vrolijk bier drinkend op mini-reportage gaat. Ruimte voor verbetering dus.
Raymond Taams 